Scared-y-cat

Here I am again wanting to say something. Actually, I will try my best to speak in general although the subject screams to be specified. Lol. I’m just waiting for Apple so we can have lunch, and I also thought about this one first thing when I woke up at Rashel’s. Parte chuva-choo-choo, kay bisan pigilan ko at the back of my mind aada it thought. I’m scared. Siguro kasi nag-agi naman gud ako hin mga sugad hini before and I can’t help but compare. I mean – I’ve always been the risk-taker pagdating sa ganito, pero habang tumatagal mas natatakot akong masaktan. Ang daming pumapasok sa isip ko na kailangan kong labanan. Mahirap, sa totoo lang, pero isa lang ang nasisiguro ko sa sarili ko (and this one I’ve proven before): hindi ako susuko. Hindi ko’to isusuko hangga’t aada pa it feeling; hangga’t makusog pa tak pagtuo. Wala man akong makita sa hinaharap, kahit minsan nakakalungkot ang sitwasyon namin, hindi parin ako bibitiw. I may be complaining a lot but I’m not going to back out of this.

Nakaya ko naman ipaglaban ng mahigit isang taon diba? Kaya ko.

Kaya lang, nahadlok ako.

Tao lang naman ako eh. Diri nga diri ako natapod hit akon padis, pero, di kasi maiwasan… harayo hiya. Kun baga damo nga elements it nakapalibot ha amon (ha iya didto ngan ha akon dinhi); if your mind ain’t that strong to handle those, pwede kang matalo. At alam mong isang pitik lang pwedeng masira ang lahat, lahat-lahat. Ikaw kasi it nagpapadalagan hit imo utok; we have control over our minds and things.

If you want it, you can get it; if you want it but it ain’t right – there, you have the willpower to decide.

And bisan ano it imo pili-on you will be responsible for that; not anybody else, not even things, because it was you. YOU took over the wheels of your own mind.

No I ain’t saying I know better, but it’s a little like ‘been there, done that’ kinda thing you know. So hindi ko maalis ang hindi mag-alala dahil alam kong posible, alam kong pwede yung mangyari. Depende pa rin sa tao, sa personalidad, sa pag-iisip, at iba pa. At hindi ko rin naman sinasabing tama ako; gusto ko lang aminin sa sarili ko na… natatakot ako.

Call me a scared-y-cat, but it’s true. Hindi ko naman pwedeng sabihin sa kanya; baka isipin niya wala akong tiwala sa kanya. Ayokong ipaalam na takot ako at kung bakit, dahil ayoko ring may mag-iba; ayokong isipin niya na feeling ko mas may alam ako sa ganitong bagay, at ang gusto ko kusa niya itong maisip at maranasan (kung sakali man) para una may matutunan siya – at pangalawa, nang makita naming dalawa kung paano niya haharapin yun kung saka-sakali sa unang pagkakataon.

It may not seem right for me to say that. I’m just being open. I think it helps to have this kind of mind-setting, somehow. And what’s left of me is to take it positively so as bad as it may appear or sound sometimes… it’s a learning process.

We can’t always have what we want – that’s true – not always, not everything; we don’t have the power to control situations however we want to; we don’t have the power to read other people’s minds and all that; and we can’t keep something that we don’t really own. Siguro ‘pag naitatak ko na iyan sa utak ko, hindi na ako matatakot. Pero sa ngayon, kahit alam ko iyan, siya ring dahilan kung bakit ako natatakot.

Natatakot akong baka isang araw paggising ko wala na siya. Baka isang araw makalimutan niya ang lahat. Bangin usa ka-adlaw diri na ako niya gusto. Mga sugad hito na butang angay ba ako mahadlok? This is present, my gosh, for goodness’ sake diri ako dapat maghuna-huna unta hin mga posible o diri posible! I guess usa gud la it ak buot ipasabot tak self – nahadlok ako mawara hiya ha akon. It’s like going back to that place I never wanted to go to. At wala kang magagawa kung dumating nga ang panahon na iyon, diba. I can fight for it – pero alam ko, hindi ko kakayaning mag-isa. Sa ganitong laban, dapat kaming dalawa. It’s always been like that for me. It has to be mutual.

As time passes, we will hear the phase calling…iyon…iyon ang kinatatakutan ko…gayunpaman, lalaban ako. Hindi pwedeng hindi. I swear even if this is the last time it could happen to me, even if it’s not – lalaban ako. It’s something I don’t usually do, something I’ve never done before (pwera na lang kung pamilya ang pag-uusapan); so this time, I’m not gonna lose it just like that. No I ain’t gonna give it up just like that.

Siguro nga tama ako tungkol sa isang bagay… pagdating sa 'chuva-choo-choo', lahat kaya kong subukan. And I swear to God this is going to be the first time! You know what I’m sayin’? Ito ang unang pagkakataon na malakas ang pakiramdam ko – how I want it, how I need it, how I own it; Ito ang unang pagkakataon nga masisirng ko nga ipaglalaban ko bisan ano nga balakid it aada hit amon atubangan. Hangga’t kaya ko, hangga’t ada hiya, hangga’t mahal namin ang isa’t-isa; I’m keeping it.

I’m scared…but it doesn’t mean I can’t be ready…